Dit bericht is het laatste bericht van deze blog. Het is inmiddels duidelijk: ik houd deze blog niet bij. Een een blog zonder nieuwe berichten heeft geen bestaansrecht. Vind ik. En is ook nog eens een slecht visitekaartje. Daarom is dit het laatste bericht.

Archief

Zomaar op de delete-knop drukken, ik denk niet dat ik dat kan. Als het me technisch lukt, zal ik deze (afgesloten) blog bewaren op www.no33.nl/archief/blog01

No.33

Mijn domein blijft wel bestaan. Het is mijn voornemen om hierop een photoblog te maken. Dus wie weet zie ik je daar weer terug?

Groetjes!

18 mei: verzwikte enkel

Op een zondagmorgen probeer ik de trein te halen. Ik moet een sprintje trekken en verstap me op de geribbelde tegels, die o zo handig zijn voor visueel gehandicapten. Verschrikkelijke pijn is het gevolg, de hele dag is elke stap te veel.
Braaf hou ik mijn voet hoog en gaan er ijszakjes op. ‘s Middags toch maar de dokterspost gebeld. Advies: pijnstillers slikken en als de pijn na 1,5 dag niet is gezakt, langskomen bij de huisarts.

19 mei: ziek thuis

De volgende dag meld ik mij ziek om preventief nog een dag met de voet omhoog te zitten, natuurlijk nog steeds met een koud kompres erop. De pijn is grotendeels weg. Nou ja, zolang ik blijf zitten, voel ik niks, maar als ik ga rondlopen, begint het na een paar minuten pijn te doen. Logisch, denk ik, als je je enkel verzwikt.
Dus ik besluit de volgende dag weer gewoon naar het werk te gaan, maar het lopen tot een minimum te beperken.
Fietsen blijkt geen probleem. Gelukkig maar, want de buschauffeurs staken langdurig.
En op deze manier kom ik de dagen wel door.

3 juni: ziekenhuis

Ik heb niet veel pijn, maar het gaat ook niet over. Daarom besluit ik toch maar naar de huisarts te gaan. Ze kan niets vinden, maar stuurt me voor alle zekerheid door naar het ziekenhuis.
Ook in het ziekenhuis kunnen ze niets vinden, zelfs niet op de röntgenfoto. Maar op basis van het klinisch plaatje (ik vraag om vertaling in lekentaal: het gehele beeld van klachten en symptomen) wordt toch een diagnose gesteld: er is een botsplintertje afgeslagen van een voetwortelbeentje.
(informatie over enkelblessures: www.bauerfeind.nl/html_nl/service_stoerungen_fuss.php4)
Ik verlaat het ziekenhuis met een prachtig paars gips, en ben veel te laat op mijn werk.

Ineens ben ik het middelpunt van spot en “grappige” opmerkingen: doordat mijn enkel nu gefixeerd is, loop ik ineens veel moeilijker dan toen ik nog onbekommerd rondliep met mijn gebroken botje!

Strompelen of rondlopen met een kruk blijkt overigens net zo succes vol te zijn als de hond uitlaten: iedereen spreekt je aan!
En iedereen is ineens heel lief. Ook de collega’s, terwijl ik de 2 weken daarvoor toch ook al rondstrompelde…

18 juni: controle

Na 2 weken gips komt de verlossing: het gips wordt vervangen door tape. Dat is fijn, want nu kan ik weer leren om normaal te lopen. De enkel en het voetwortelbeentje willen dat eigenlijk nog niet, dus ik doe wel heel voorzichtig.
Nu is het wachten op de volgende controle, weer 2 weken later: kan ik dan eindelijk naar het strand??!!!
Maar de pijn is nog lang niet weg, dus ik ben bang dat het een luie zomer gaat worden voor mij.

De officiële opening is op vrijdag 9 mei. Wil je komen, neem dan contact met me op voor het precieze tijdstip en een uitnodiging.

Ik zal voorlopig wat tijd nodig hebben om mijn leven opnieuw in te richten.
…

Blikvangers

Wie?

Patricia en James

Waar?

MLB Expositieruimte
Witte de Withstraat 32A-bg
Amsterdam

Wanneer?

3 t/m 31 mei 2008
Elke zaterdagmiddag open tussen 12.00u en 17.00u.

Waarom?

Tja…
Om de wereld kennis te laten maken met onze prachtige fotografie !!!…?

En verder…

De officiële aankondiging met affiche zal natuurlijk nog hier op deze blog verschijnen.

Wie de opening op vrijdagavond 9 mei wil bijwonen, kan even contact met mij opnemen voor uitnodiging en tijdstip via mijn e-mailformulier.

Kijk voor een voorproefje op mijn online portfolio.

Mijn huidige domeinnaam No.33 was een spontane ingeveing.
Maar wel met een voorgeschiedenis: huisje33.

Dat vond ik niet internationaal genoeg
(hoe spreken ze dat uit in Amerika?)
en zou daarom mijn roem kunnen belemmeren.

Tegelijkertijd is het lekker neutraal:
een deel kan ik inrichten voor mijn fotografie
(nu nog niet actief, maar idealiter www.no33.nl/photos),
een ander deel voor mijn blog met persoonlijke belevenissen.

Probleem

Op het internet zijn tips te vinden voor een ideale domeinnaam.
Via de 23 Dingen cursus kwam ik op deze site: Dot-o-mator.

Gelukkig voldoet mijn domeinnaam aan de meeste eisen,
maar er is één groot gebrek:
(en daarvoor had ik die site niet nodig, ik had het namelijk al behoorlijk snel zelf ontdekt)

No.33 is niet uit te spreken!

Als ik bijvoorbeeld telefonisch mijn website wil doorgeven, dan moet ik het spellen. En dat is natuurlijk belachelijk voor zo’n korte en bondige naam.

Gouden tip?

Daarom is mijn vraag van vandaag:
loopt er toevallig iemand rond die een goede tip voor mij heeft?

Beloning:
eeuwige roem op mijn blog!

Dat gebeurt vaak.
De maker begint enthousiast, maar dan…
Druk met andere dingen.
Ziekte.
Het laatste bericht is meer dan een maand geleden verschenen.
Is dit dan het einde?

Wat mij betreft niet

De software van dit blog is geupdate. Ook de plug-ins zijn weer bij de tijd. Want een blog is niet alleen tekst schrijven, maar ook de technische kant moet in de gaten gehouden worden.
Alleen jammer dat mijn server nog steeds niet meewerkt. Gevolg: een chronische foutmelding in mijn RSS, die gelukkig desondanks wel werkt.

En verder

Ook buiten dit blog gaat het leven verder.
In mei ga ik mijn eerste foto-expositie houden. In Amsterdam. Be there! Een officiële aankondiging volgt hier natuurlijk nog. Grote paniek, want welke van mijn foto’s moet ik uitkiezen? Alle tips zijn welkom.
(kijk voor inspiratie op mijn startpagina no33.nl)

Op het gebied van cursussen is er ook genoeg te doen. Allereerst is er natuurlijk de 23-dingen cursus, waar ik gruwelijk achter loop. “Ze” weten het niet, maar ik lig er soms wakker van ‘s nachts.
Daarnaast ben ik ook bezig met een LOI cursus. Speed reading en speed learning. Alleen vraag ik me af… dat snellezen, zou dat ook werken op een beeldscherm? En dan die irritante reclame voor de LOI. Ik schaam me eigenlijk een beetje om toe te geven dat ik “daar” een cursus doe!

Beetje mompelen om het te verdoezelen en snel verder praten. Over mijn gezondheid. Vijf dagen ziekenhuis hakt er best in, maar het herstel gaat supergoed. En jullie lachen er misschien om, maar ik had er vooral de balen van dat mijn kamer niet zo fotogeniek was als de kamer waar ik een jaar geleden lag.
Tja, toch een fotograaf in hart en nieren, hè? Hoe zou ik ooit zonder camera kunnen leven!

De meeste blogs werken op deze manier: je leest een bericht, en onderaan het bericht staan 2 navigatielinks: naar links om een ouder bericht te lezen, naar rechts om een nieuwer bericht te lezen.
Voor mijn gevoel is dat de omgekeerde wereld. Aan de linkerkant verwacht ik nieuwe berichten en aan de rechterkant oude berichten.
Kan het zijn dat mijn richtingsgevoel “verpest” is door de gewoonte op fotografiesites? Daar staat namelijk de nieuwste foto altijd links bovenaan de pagina/galerij/etc., zodat je de laatste toevoeging als eerste ziet. Omgekeerde chronologische volgorde dus.
Deze omgekeerde chronologische volgorde wordt ook gebruikt in blogs. Immers, ook hier staat het laatste bericht bovenaan.

In mijn blog wijk ik op 2 manieren van deze gewoonte af.
Bij mij moet je linksaf voor nieuwere berichten en rechtsaf voor oudere berichten.
Daarbij kun je alleen bladeren binnen een categorie. Iemand die dus al mijn berichten in chronologische volgorde wil lezen, kan dit dus niet. Of in ieder geval niet op deze manier.

Beste lezers,
Wat zijn jullie mening en ervaringen hiermee?

Wakker worden, maar nog zonder kracht om je ogen open te doen.
Kermen van de pijn. Meer pijnstillers.
Rillen van de kou na urenlange (?) onderkoeling op de operatiekamer.
Ze praten over je.
Het is toch een tomie geworden, zegt ze tegen je. Wat is een tomie? Geen kracht om het te vragen, maar dat hoeft ook niet. Het woordje “toch” verraadt het al: de kleine kijkoperatie is “toch” een grote buikoperatie geworden.
“Mevrouw, u maakt zich te druk”.
“Ik weet het, ik zal rustiger zijn”. Waar komt die wijsheid vandaan?
Eenmaal bij positieven – nu ja, de ogen zijn open – word je naar de kamer gereden. Niets dagopname, het is nu 5 dagen ziekenhuis geworden. Er zijn drie anderen, maar die doen er nu niet toe. Te suf. Gordijn dicht.
Eeuwige dank aan de verpleger die ja aan het eind van de dag een glas siroop komt brengen: de suikers zijn de eerste voedingsstoffen voor het lichaam om aan te sterken. Heerlijk, na een dag alleen maar water. Een verademing.

Een paar dagen later denk je dat je nooit van je levensdagen meer siroop zult drinken, het komt je de strot uit. Je tanden plakken aan elkaar.
Je hebt de verpleging inmiddels ingedeeld: gezellige en zakelijke.
Zaaldokters en verpleegsters vragen of je al windjes laat. Dat is belangrijk, want de darmen moeten weer op gang komen. Er is in ieder geval één kamergenoot die hier absoluut geen problemen mee heeft.
Plastic matras, plastic hoofdkussen, wekenlang alleen op je rug liggen, want op je zij doet teveel pijn.
Lachen, hoesten, kuchen. Het doet allemaal pijn.
Niesen is absoluut fataal.
Voorzichtig opstaan. Brandende pijn in de buik.
Vuur.
Scheermesjes.
Snel weer gaan liggen.
Speldenprikken en jeuk waar je niet bij kunt, als het litteken begint te genezen.

Een jaar later

Ik heb al deze herinneringen ver weg gestopt. Waarom blijven stilstaan bij iets dat voorbij is? Dit was eens, maar nooit weer. Het is geweest, maar nu afgesloten.

Maar toch…
Kleren van voor de operatie passen nog steeds niet.
De buikspieren blijven opspelen bij het sporten.
De huidzenuwen rondom het litteken zijn nog steeds niet helemaal genezen.

Controle.
De echoscopiste kijkt me meewarig aan.
De arts vertelt de uitslag.

Het moet opnieuw!

De herinneringen komen weer naar boven.
Ik voel me even wat uit het veld geslagen…

Welkom op mijn blog, die vanaf vandaag de vervanger is van mijn gratis blog no33.wordpress.com. Maar geen zorgen: de oude berichten en commentaren zijn meeverhuisd.
Sorry voor het ongemak.

Waarom?

Ik hou van spelen met ICT-dingetjes. Daar komt bij dat ik vaak een bepaald beeld in gedachten heb. Ik ga dan net zolang door tot het precies is zoals ik het hebben wil. En ik ben niet snel tevreden…
De gratis blog bij WordPress.com was prima, maar beperkt in zijn mogelijkheden. Daar liep ik na een halve dag al tegen de technische grenzen aan.
Daarom heb ik een domeinnaam aangevraagd, heb WordPress gedownload en ben opnieuw begonnen.
Mijn doel? Dezelfde blog nog een keer, maar dan met de technische snufjes zoals ík ze hebben wil.

Nu perfect?

Nee, helaas, de nieuwe blog is nog niet perfect. Ik ben nog bezig met de helpdesk i.v.m. een aantal serverinstellingen, die nu voor foutmeldingen zorgen in mijn blog. Op dit moment zijn daarom nog niet alle functies actief.
En daarbij… Zei ik net niet dat ik niet zo snel tevreden ben?