Tv-uitzendingen terugkijken of je favoriete rubriek op de radio nog eens luisteren: het kan vaak wel via verschillende websites. Maar ze automatisch laten binnenkomen via een RSS abonnement is natuurlijk helemaal geweldig. Ik doe dit dan ook al langere tijd.

Om mijn favoriete podcasts en vodcasts binnen te halen, gebruik ik het eenvoudige en lichte programma Juice.
iTunes heb ik ook geprobeerd, maar het programma vroeg behoorlijk wat van mijn computer. Bovendien bleek ik te dom om de weg te kunnen vinden binnen iTunes. De functionaliteit van automatisch synchroniseren met een iPod is natuurlijk wel handig, maar alleen als je een iPod bezit.

Voor gebruik binnen de bibliotheek zou ik het aanbieden van podcasts en vodcasts een aanvulling vinden op de verschillende manieren, waarop je je publiek wilt bereiken. Afwisseling van spijs doet eten!

Hoe maak je vrienden?
En als je ze hebt, wat doe je er dan mee?

Deze opdracht gaat over sociale netwerken op het internet. Nu de zon buiten zo lekker schijnt, denk ik bij mezelf: wat nou, op internet? Liever ga ik naar buiten, bij voorkeur met mensen van vlees en bloed, in plaats van dat ik binnen achter de computer ga zitten om sociaal te zijn.

Op druilerige dagen of tijdens een lang ziektebed zijn online vrienden heel gezellig. Voor mezelf heb ik inmiddels besloten er met mate gebruik van te maken. Via mijn hobby kom ik veel op fotografie-websites en heb daar contact met anderen. Na drie jaar hiermee bezig te zijn geweest, weet ik hoe snel je weer vergeten bent als je een paar weken niet online geweest bent.
Mijn vriendschappen met mensen van vlees en bloed blijven gelukkig wat langere tijd bestaan.

Werk

Als je met je hobby of je werk verder wlt komen, denk ik dat netwerken heel handig kan zijn. En gezellig ook. Daarom zal ik zeker lid blijven van de Bibliotheek 2.0 Ning en overweeg ik een profiel aan te maken op LinkedIn.

Privacy

Bij het online zetten van een profiel heb ik wel wat bedenkingen. Hoeveel informatie wil ik over mezelf kwijt? Als ik mijn gegevens wil verwijderen, hoe makkelijk kan dat dan nog.
Tot nu toe heb ik nauwelijks informatie over mezelf online staan, omdat ik de consequenties daarvan niet kan overzien. En dat beangstigt me een beetje.
Drempelvrees?

Bibliotheek

Voor de bibliotheek zie ik geen functie op Hyves enzo. Meer interactie met de klant, daar ben ik helemaal voor. Maar ik zou dat liever geïntegreerd zien op de website van de bibliotheek.

Een wiki zie ik vooral als een naslagwerk. Om maar even een echte bibliotheekterm te gebruiken.
Waarom ik dit vind?
Omdat een wiki zelden een echte structuur heeft. Wel een structuur binnen de pagina, maar niet op macro-niveau. Als ik iets wil vinden in een wiki, dan gebruik ik de zoekfunctie, of ik kijk in de alfabetische lijst van bestaande pagina’s.
Zoals een encyclopedie dus.
Ben ik daarmee ouderwets?

Gemak

De gebruikersvriendelijkheid lijkt helemaal in orde te zijn: iedereen kan een tekst schrijven of aanvullen.
Maar een wiki blijkt dan al snel toch ook technische kennis nodig te hebben: heb ik zojuist een stukje geschreven in de Spoetnik-wiki, blijkt ineens dat alle tekst achter elkaar doorloopt. Met html-code <br> heb ik de nieuwe regels afgedwongen, maar het lijkt me dat dit simpeler zou moeten kunnen. Vooral omdat ik in de andere tekst nergens een <br> zag staan. Hoe hebben die anderen dat dan voor elkaar gekregen?!
Zie je: toch wat technische kennis nodig.

Tot slot

In een eerder bericht schreef ik ook al een uitgebreide mening over wiki’s.
En ik wil graag nog even wijzen op de eerste wiki, waarin ik genoemd word zonder dat ik daar zelf iets mee te maken heb gehad:
nlbiblioblogs wiki

Toch wil ik nog even kwijt dat de alternatieven, die genoemd worden bij het onderdeel “extra” van deze week, me ook erg interessant lijken.
Lees mijn eerdere bericht voor mijn online tekstverwerkingservaringen.

Soms hebben dingen tijd nodig om te rijpen,
het kwartje moet vallen.

“Huh, welk kwartje?” riep ik eens verbaasd uit.
Om maar aan te geven dat ik niet altijd de snelste ben.

Overigens, die uitspraak heb ik nooit meer herhaald, een ezel stoot zich geen…
(zó slim ben ik dan toch weer wél)

Del.icio.us in de bibliotheek

De eerste keer dat ik over del.icio.us schreef, vond ik deze dienst vooral interessant om informatie te vinden, die door anderen al was gevonden.
De tweede keer was ik enthousiast over de mogelijkheid om alles te delen met de héle wereld.
Maar een toepassing voor de bibliotheek had ik nog niet.

Inmiddels wel: websites delen!
Niet echt een verrassing, maar toch.
Als goede bibliotheek vallen we onze klanten lastig met een verzameling aanbevolen websites, waarvan wij vinden dat die goed voor hun zijn.
Probleem: het ziet er niet uit.

Dus dacht ik, kom we gaan de boel wat moderniseren en heb een willekeurig aantal websites in een nieuw del.icio.us-account opgenomen. Vervolgens fijn wat html-code inbedden in de digitale leeromgeving, en voilà.

Ik niet tevreden

Met het “embedden” ben ik niet tevreden.

(klik voor vergroting)

Omdat ik geen wirwar van links wil aanbieden, heb ik een aantal tags gebundeld. Als hogeschool is het handig voor studenten om bij informatie van hun eigen opleiding te komen, daarnaast een aantal algemene rubrieken en ten slotte ook nog “unbundled tags”.
Allemaal prachtig, maar na het inbedden blijft er dit van over:

Weg is de hele indeling, alles door elkaar!
Kan dat nou niet anders????

Klant niet tevreden

De klant is koning, dus vroeg ik een willekeurige studente bij de Uitleenbalie wat ze ervan vond.
“Hm, wat een rare kleurtjes. De oude indeling is saai maar veel duidelijker.”

En dit roept een andere vraag bij me op:

Wat nu als ík straks helemaal web 2.0 ben, maar de klant nog niet?!!!
Schieten we ons doel voorbij?

Voor mezelf vind ik Flickr niet handig om te gebruiken. Ik ken websites met een mooiere lay-out om mijn foto’s te laten zien. In een eerder bericht heb ik dit ook al geschreven.

Wél is het handig om Flickr in de gaten te houden bij het zoeken naar foto’s. Het voorbeeld van de Library of Congress wordt vast gevolgd, waardoor er steeds meer bijzondere fotocollecties beschikbaar komen.

Als je wat meningen gaat lezen op het web over hoe goed -of juist niet- tags wel niet zijn, dan komt er voor mij vooral één kritisch punt naar voren.

Er zijn natuurlijk
de spellingsvarianten,
in welke taal zoek je,
enkelvoud of meervoud,
welke term (foto’s of fotografie?),
etc. etc.

Maar wat worden we blij
dat iedereen meedoet,
samen bouwen aan een groot netwerk,
er ontstaat spontaan orde in de chaos,
het volk creëert i.p.v. consumeert
en gelooft heilig in de tags.

Valkuil

En dat laatste vind ik dus de valkuil:
denken dat je alle relevante informatie kunt vinden met behulp van één tag!
Is dat niet zoiets als dat de gemiddelde internetgebruiker denkt dat met Google alles in 1x te vinden valt?

Als je moet Google zoekt naar “verzorgingstehuizen”, krijg je 61.000 treffers.
Prima, denk je?
Zoek je naar “verzorgingshuizen”, dan krijg je 166.000 treffers! Iets vergelijkbaar kan ook makkelijk gebeuren als je volledig vertrouwt op een tag.

De tags zijn niet zaligmakend en moeten dus niet op zo’n manier gepresenteerd en gebruikt worden!
Is mijn bescheiden mening

Het lukt me niet om warm te lopen voor LibraryThing.
Hou ik dan niet van boeken?
Heus wel.
Maar dubbel werk verrichten, nee, daar hou ik niet zo van.

Als bibliotheek bezitten wij een prima catalogus. Nou ja, prima. Het werkt en hij voldoet genoeg om niet het idee te hebben: hee, we gaan het nog eens over doen.
Zo voelt LT namelijk voor mij. Hebben we zo’n boek al helemaal beschreven, inclusief trefwoorden, moet het allemaal opnieuw, maar dan 2.0.

In een eerder bericht zag ik nog wel mogelijkheden voor de bibliotheek. Inmiddels ben ik er (een klein beetje) mee aan de slag gegaan, en het valt me toch erg tegen.

Plussen en minnen

Visueel vind ik het heel leuk om je laatste toevoegingen automatisch op je website te laten verschijnen. Omslagje erbij, erg aantrekkelijk.

Als ik vervolgens op de bijgevoegde link klik, dan word ik ineens een stuk minder blij. Er verschijnt namelijk een groot scherm met informatie die me niet boeit. Daaronder veel lege velden. Pas als ik naar beneden scroll (wat na zo’n teleurstelling een hele opgave is) kom ik eindelijk een beschrijving van het boek tegen.

Doel van LibraryThing?

Dit is namelijk wat ik zoek: weten waar het boek over gaat, wat vinden anderen ervan.
Bol.com vind ik een stuk overzichtelijker wat beide punten betreft.
(Vandaag word ik nog minder blij, want LT is uit de lucht ofzo? In ieder geval werkt geen enkele link meer…)

LT is dan ook niet bedoeld om je collectie te ontsluiten. Het is de bedoeling dat je er gelijkgestemden ontmoet en lekker over een boek gedachten uitwisselt.
Maar ja, dan alleen met anderen die dezelfde druk in dezelfde vertaling hebben…
Er komen herinneringen bij me naar boven van een les over metadata: 1oer-beschrijving, en alle varianten (druk, vertalingen, etc.) daaraan gekoppeld. Zoiets zou ik graag zien op LT.
Wie weet is het wel mogelijk, maar ik heb de puf niet om het te gaan ontdekken.
Sorry, ik laat LT voorlopig even aan me voorbij gaan.

Wie kent er een concreet voorbeeld van een bibliotheek die met LT aan de slag is gegaan?

Het chatten wil bij mij nog niet zo van de grond komen.
Ik heb gisteren alle externe deelnemers van de Spoetnik-cursus uitgenodigd, maar nog geen reactie gekregen. Misschien checken zij hun (verder niet gebruikte) Gmail net zo vaak als ik  
Gelukkig was UBA Spoetnik vandaag wel online en heb ik gezellig zitten babbelen met Pascal. Dank daarvoor!
De andere deelnemers komen vast ook nog online tijdens de cursus, ik wacht het rustig af.

Eigenlijk chat ik al heel lang. Maar dan omslachtig, namelijk via e-mail. Dat heeft als nadeel dat je langere stukken tekst schrijft en vervolgens moet wachten op je antwoord. Bij chat kun je meteen reageren, zelfs onderbreken. Alhoewel dat laatste natuurlijk wat onbeleefd is. Typt de ander langzamer dan jijzelf, dan moet je toch het geduld hebben om de ander even te laten uitpraten. Onmisbaar is dan ook het zinnetje “… is aan het typen”.
Begrijpt de ander je verkeerd, dan kun je meteen ingrijpen.

Chat in de bibliotheek

Ik zie dan ook het nut van chatten wel in. Vooral voor vragen bij problemen. Als iemand vastgelopen is bij het zoeken in een databank, bijvoorbeeld.
Voordeel: de klant krijgt meteen antwoord en hoeft niet af te wachten of en wanneer zijn/haar e-mail beantwoord zal worden.
Nadeel: in de bibliotheek zal er iemand achter de computer moeten zitten die dit soort vragen ook daadwerkelijk kan beantwoorden. Want de voorbereidingstijd is wel even anders dan wanneer je een e-mail beantwoordt!

Wie dit nog niet gedaan heeft, kan ik het van harte aanbevelen.
RSS scheelt tijd en heel veel muisklikken. Als je gevoelig bent voor RSI, dan is dit dus een extra aanrader.
Het wordt nog extra mooi, als je een RSS reader hebt die navigatie via het toetsenbord ondersteunt.
Met Google Reader ga je met je spatiebalk of J naar het volgende bericht en zijn muisklikken dus verleden tijd geworden. Dit is een optie die ik in NewsGator zo snel niet kon vinden. Ik blijf daarom nog steeds bij mijn favoriet. Juist omdat de Google Reader zo simpel is en ik geen extra poespas nodig heb.
Althans, niet om mijn RSS abonnementen te lezen.

RSS in de bibliotheek

Voor een soepel contact met gebruikers lijkt het inzetten van RSS een absolute noodzaak. Waarom je bezoekers dwingen steeds naar je website te komen, als je interessante dingen ook automatisch kunt aanbieden?
Ik denk dan vooral aan nieuws, aanwinstenlijsten, tip van de week (bijv. een website), etc.

Als het gaat om een RSS feed, die gebaseerd is op de catalogus, vraag ik me wel af wat daar de technische voorwaarden voor zijn. Want ik neem aan dat niet elk systeem zomaar gereed is om RSS feeds te produceren.
Wordt de aanwinstenlijst van de UBA automatisch gegenereerd, of handmatig overgezet?