No.33

Ja hoor, vrij makkelijk zelfs.
Nu ja, het zal wat genuanceerder liggen en afhankelijk zijn van de breuk.
Laat ik me beperken tot een praktijkgeval.

18 mei: verzwikte enkel

Op een zondagmorgen probeer ik de trein te halen. Ik moet een sprintje trekken en verstap me op de geribbelde tegels, die o zo handig zijn voor visueel gehandicapten. Verschrikkelijke pijn is het gevolg, de hele dag is elke stap te veel.
Braaf hou ik mijn voet hoog en gaan er ijszakjes op. ‘s Middags toch maar de dokterspost gebeld. Advies: pijnstillers slikken en als de pijn na 1,5 dag niet is gezakt, langskomen bij de huisarts.

19 mei: ziek thuis

De volgende dag meld ik mij ziek om preventief nog een dag met de voet omhoog te zitten, natuurlijk nog steeds met een koud kompres erop. De pijn is grotendeels weg. Nou ja, zolang ik blijf zitten, voel ik niks, maar als ik ga rondlopen, begint het na een paar minuten pijn te doen. Logisch, denk ik, als je je enkel verzwikt.
Dus ik besluit de volgende dag weer gewoon naar het werk te gaan, maar het lopen tot een minimum te beperken.
Fietsen blijkt geen probleem. Gelukkig maar, want de buschauffeurs staken langdurig.
En op deze manier kom ik de dagen wel door.

3 juni: ziekenhuis

Ik heb niet veel pijn, maar het gaat ook niet over. Daarom besluit ik toch maar naar de huisarts te gaan. Ze kan niets vinden, maar stuurt me voor alle zekerheid door naar het ziekenhuis.
Ook in het ziekenhuis kunnen ze niets vinden, zelfs niet op de röntgenfoto. Maar op basis van het klinisch plaatje (ik vraag om vertaling in lekentaal: het gehele beeld van klachten en symptomen) wordt toch een diagnose gesteld: er is een botsplintertje afgeslagen van een voetwortelbeentje.
(informatie over enkelblessures: www.bauerfeind.nl/html_nl/service_stoerungen_fuss.php4)
Ik verlaat het ziekenhuis met een prachtig paars gips, en ben veel te laat op mijn werk.

😉

Ineens ben ik het middelpunt van spot en “grappige” opmerkingen: doordat mijn enkel nu gefixeerd is, loop ik ineens veel moeilijker dan toen ik nog onbekommerd rondliep met mijn gebroken botje!

Strompelen of rondlopen met een kruk blijkt overigens net zo succes vol te zijn als de hond uitlaten: iedereen spreekt je aan!
En iedereen is ineens heel lief. Ook de collega’s, terwijl ik de 2 weken daarvoor toch ook al rondstrompelde…

18 juni: controle

Na 2 weken gips komt de verlossing: het gips wordt vervangen door tape. Dat is fijn, want nu kan ik weer leren om normaal te lopen. De enkel en het voetwortelbeentje willen dat eigenlijk nog niet, dus ik doe wel heel voorzichtig.
Nu is het wachten op de volgende controle, weer 2 weken later: kan ik dan eindelijk naar het strand??!!!
Maar de pijn is nog lang niet weg, dus ik ben bang dat het een luie zomer gaat worden voor mij.